Al eerder schreef Nadine hoe mooi ze de voorstelling van Annie M.G. Schmidt vond en dit inspireerde mij om ook te gaan. Samen met mijn moeder ging ik heen. We zaten lekker ver, want de zaal was alle keren bijna helemaal uitverkocht. Wat was er zo magisch aan deze voorstelling dat iedereen hier naartoe wilde gaan?
FEEST DER HERKENNING
Als kind las ik graag Jip en Janneke. Heerlijk vond ik die avonturen en het was een feest der herkenning dat deze fijne figuren voorkwamen in deze musical en ik geloof dat dit ook gelijk de kracht is. Zelfs al vierentwintigjarige herken je een hoop! Ik moest wel lachen toen ik twee jonge meiden van een jaar of dertien achter mij hoorde zeggen: “Het is wel leuk hoor, maar al die liedjes, die hoeven van ons niet zo!”
DE JONGSTE ANNIE
Het moment dat ik mij even oud voelde. Ik herkende die liedjes wel! Het zijn prachtige kleinkunstnummers en hoewel ik het met ze eens ben dat het er af en toe wat veel zijn, neemt het je mee naar al die oude verhalen. De oude verhalen worden vertolkt door drie soorten Annies en ik wil het graag over de jongste hebben, want wat was die goed. Het kleine meisje kreeg meteen een plekje in m’n hart.
AMBER BEISHUIZEN
Wie is dat kleine meisje dan? Haar naam is Amber Beishuizen en ze heeft de première ook mogen spelen. Ik kan niet veel over haar vinden, maar dat ze talent heeft is overduidelijk. Het lijkt mij behoorlijk heftig, al zo jong in een voorstellingen staan. Er wordt nogal wat je gevraagd! Vorig jaar zag ik een monoloog en die werd alleen door een meisje gespeeld. Het gaf mij een dubbel gevoel, omdat mensen een voorstelling automatisch bekritiseren. Is dat wel zo eerlijk tegenover zo’n jong meisje?
EEN GROTE SPEELTUIN
Ik hoop dat het meisje de voorstelling als een grote speeltuin ziet. Niet als werk en van elke seconde geniet, al ligt er enorme druk op haar schouders. Tijdens de voorstelling zat ze letterlijk op een schommel en eigenlijk is dat ook de kern. Waarom we zo dol zijn op kinderboeken? Die verroeren ons naar onze vroegere kindertijd. Iets wat Annie miste en ik denk dat dat het meest herkenbare van heel de voorstelling is. We willen stiekem allemaal kind blijven. “Ik ben Jip en jij bent Janneke en we wonen naast elkaar…”